افزایش عمر باتری موبایل

تمام فیلم‌های کوئنتین تارانتینو شخصیت‌ها و بازی‌های درجه یکی دارند و برخی از بهترین نقش‌آفرینی‌های تاریخ سینما را در آثار او پیدا می‌کنید. از همان فیلم اولش یعنی «سگدانی» (Reservoir Dogs) تا این آخری یعنی «روزی روزگاری در هالیوود» (Once Upon A Time In Hollywood) می‌توان بازیگرانی را نام برد که در فیلم‌های مختلف تارانتینو درخشیده‌اند. احتمالا معروف‌ترین نمونه‌اش جان تراولتا در فیلم «پالپ فیکشن» (Pulp Fiction) است که پس از سال‌ها فراموشی و دور شدن از عالم ستارگی با همین فیلم دوباره درخشید و حرفه‌اش از خطر نابودی نجات پیدا کرد.

اما کسانی هم بوده‌اند که با وجود درخشش در آثار کوئنتین تارانتینو چندان قدر ندیده‌اند. دلیل این موضوع به همان تعدد شخصیت‌ها و نقش‌آفرینی‌های خوب در آثار او بازمی‌گردد. اما این بهانه‌ی کافی برای نپرداختن به بهترین بازی‌های فیلم‌های کوئنتین تارانتینو نیست. در این فهرست به سراغ بهترین بازی‌های دست کم گرفته‌ شده‌ی فیلم‌های او رفته‌ایم؛ با ذکر این توضیح که این فهرست می‌توانست طولانی‌تر باشد.

• ۱۰ فیلم کوئنتین تارانتینو از بدترین تا بهترین

همان مثال جان تراولتا در فیلم «پالپ فیکشن» تا حدودی باعث روشن‌تر شدن بحث می‌شود. هیچ بازی بد و هیچ شخصیت پرداخت نشده‌ای در فیلم «پالپ فیکشن» وجود ندارد. قطعا بدترین بازی فیلم از آن خود تارانتینو در اپیزودی از فیلم است که دو شخصیت اصلی برای پاک کردن رد جازه‌ای به خانه‌ی شخصیت او رفته‌اند. اما همان حضور هم به قدر کافی گیرا است و چون بقیه شخصیت ها معرکه‌تر هستند این چنین بد جلوه می‌کند. برخی از بازیگران و شخصیت‌های فیلم حتی حضوری چند دقیقه‌ای دارند اما همان چند دقیقه هم کافی است که در ذهن بمانند. در چنین قابی طبیعی است که کسانی با توجه به تعداد زیاد شخصیت‌ها زیر سایه‌ی دیگران بمانند و بازی درخشان برخی از بازیگران دیده نشود.

گرچه هیچ فیلم دیگر کوئنتین تارانتینو تا این اندازه در جلب رضایت مخاطب موفق نیست اما باز هم می‌توان شخصیت‌های معرکه‌ای را در هر فیلمش سراغ گرفت که بازیگران معرکه‌ای به ایفای نقش آن‌ها پرداخته‌اند. یکی از خصوصیات ویژه‌ی تارانتینو که باعث می‌شود با شخصیت‌ها و بازی‌های خوبی در فیلم‌هایش روبه رو شویم، توانایی بالای او در دیالوگ‌نویسی است. این فرصتی کافی در اختیار بازیگر قرار می‌دهد که بتواند خودی نشان دهد. از سوی دیگر شخصیت‌های آثارش همواره رازی برای پنهان کردن دارند و همین موضوع هم به کمک بازیگر می‌آید تا به خلق کاراکتری چند وجهی بپردازد.

نکته‌ی دیگری که به موفقیت بازیگر در فیلم‌های کوئنتین تارانتینو کمک می‌کند، به ساخته شدن یک شخصیت کامل در فیلم‌های او بازمی‌گردد. به این معنا که تارانتینو برای تمام نقش‌های حاضر در فیلمش پس‌زمینه‌ی کامل طراحی می‌کند و حتی قسمت‌هایی که درون فیلم حضور ندارند را هم روی کاغذ می‌آورد تا یک انسان کامل با تاریخچه‌ای مشخص خلق شود. این چنین او یک انسان کامل خلق می‌کند و سپس با چنین پس‌زمینه ای سراغ بازیگر می‌رود و از او می‌خواهد که ابتدا شخصیت را بشناسد و سپس در برابر دوربین حاضر شود.

به عنوان نمونه کوئنتین تارانتینو در مصاحبه‌ای فاش کرد که دلیل وجود جا و رد طناب دار روی گردن شخصیت اصی فیلم «حرامزاده‌های بی‌آبرو» (Inglourious Basterds) به گذشته‌ی این شخصیت بازمی‌گردد؛ گذشته‌ای که اصلا در فیلم وجود ندارد و حتی اشاره‌ای هم به آن نمی‌شود. تارانتینو در آن مصاحبه فاش نکرد که این گذشته چیست و گفت که فقط او بازیگر آن نقش یعنی برد پیت از این موضوع آگاه هستند. در چنین قابی این نکته طبیعی است که او روی طراحی هر شخصیتی وسواس داشته باشد و از بازیگرش بخواهد که او هم به کارش متعهد باشد. با این پس زمینه از ۱۵ بازی دست کم گرفته شده در فلیم‌های کوئنتین تارانتینو خواهیم گفت؛ نقش‌ها و بازی‌هایی که هر کدام برای بالا کشیدن یک فیلم کافی به نظر می‌رسند.

۱۵. ایلای راث در فلیم «حرام‌زاده‌های بی‌آبرو» (Inglourious Basterds)

• نقش: ستوان دنی دونوویتز
• دیگر بازیگران: برد پیت، کریستف والتز و ملانی لورن
• محصول: ۲۰۰۹
• امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۸.۴ از ۱۰
• امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز: ۸۹٪

«حرامزاده‌های بی‌آبرو» درباره‌ی یک دسته از سربازان آمریکایی در طول جنگ دوم جهانی است. هدف از به وجود آمدن دسته‌ی آن‌ها انداختن ترس در وجود سربازان و فرماندهان آلمانی است. آن‌ها برای رسیدن به این هدف به خشن‌ترین و کثیف‌ترین شکل ممکن دشمن را از پیش رو برمی‌دارند و از دست زدن به هیچ خشونتی فروگذار نیستند. این چنین امید دارند که آوازه‌ی آن‌ها به گوش سربازان آلمانی برسد و لرزه بر اندام آن‌ها بیاندازد.

ایلای راث در این جا انگار از دل یک فیلم اسلشر پر از خون و خونریزی بیرون آمده و سر قربانیان بخت‌برگشته آوار شده است. شخصیت او آن قدر ترسناک است که حتی دل مخاطب برای سربازان آلمانی گرفتار در چنگال او می‌سوزد. نکته این که هدف تارانتینو دقیقا رسیدن به چنین موضوعی بوده تا آن پایان فیلم که ناگهانی از راه می‌رسد، ترسناک‌تر جلوه کند.

شخصیت ایلای راث آن روی سکه‌ی شخصیت اصلی فیلم با بازی برد پیت است. شخصیت برد پیت یا سروان آلدو رین در نقش فرمانده یک جوخه مجبور است که مدام حرف بزند و با دیگران ارتباط برقرار کند. او هم مانند دنی شخصیت ترسناکی است اما به خاطر همین درجه‌ی نظامی بالاتر مجبور است که کس دیگری را برای انجام کارهای ترسناک و کثیفش بفرستد. ستوان دنی دونوویتز بهترین گزینه برای انجام این کارهای او است که هم چون قاتلان فیلم‌های اسلشر شکم تک تک قربانیانش را سفره می‌کند و در کار با چاقو و چوب بیسبال حسابی توانا است.

نکته این که ایلای راث دوست صمیمی کوئنتین تارانتینو است و علاقه‌ی زیادی به سینمای اسلشر دارد. اصلا چندتایی از بهترین فیلم‌های اسلشر این یکی دو دهه‌ی گذشته را کارگردانی کرده و حتی تارانتینو هم در نقش تهیه کننده‌ی آن‌ها حاضر شده است. به عنوان نمونه می‌توان به فیلمی چون «مسافرخانه» (The Hostel) اشاره کرد که یکی از بهترین فیلم‌های ترسناک قرن بیست و یکم هم هست.

ایلای راث در خلق سکانس‌های کمدی فیلم هم توانا است. به عنوان نمونه در جایی از فیلم مجبور به صحبت کردن به زبان ایتالیایی در برابر بدمن فیلم با بازی کریستف والتز می‌شود. اگر کریستف والتز را کنار بگذارید که تمام قاب را از آن خود می‌کند، بهترین بازی این سکانس از آن ایلای راث است. در چنین قابی باید نامش در فهرست بهترین بازی‌های فیلم‌های کوئنتین تارانتینو قرار بگیرد.